Πώς μπορώ να βοηθήσω το έφηβο παιδί μου να έχει καλύτερες επιδόσεις στα μαθήματα του;

Εμείς οι γονείς, συχνά αγωνιούμε για τις επιδόσεις του παιδιού μας στα μαθήματα του.
Μπορεί να το βλέπουμε να υποφέρει από διαταραχές άγχους και την κρίσιμη ώρα μιας εξέτασης, να ξεχνάει όσα διάβασε.
Μπορεί αντίθετα να παριστάνει ότι αδιαφορεί και ότι δεν ασχολείται με το μέλλον του και τις υποχρεώσεις του.
Όποια κι αν είναι η περίπτωση του δικού μας παιδιού, για να μπορέσουμε να το βοηθήσουμε, χρειάζεται να βοηθήσουμε πρώτα τον εαυτό μας.

Γι’αυτό είναι χρήσιμο να κατανοήσουμε ότι:

1) Η σχολική του επίδοση δεν αντικατοπτρίζει το αν είμαστε ή όχι, καλοί γονείς.
Η σχολική επίδοση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και δεν συνδέεται με την ανατροφή που εμείς δίνουμε.
2) Το παιδί μας δεν αποτελεί προέκταση του εαυτού μας.
Είναι μια ξεχωριστή ύπαρξη και δεν χρειάζεται να του φορτώνουμε το βάρος των δικών μας επιθυμιών.
3) Δεν χρειαζόμαστε τις επιτυχίες του παιδιού μας για να τονώσουμε το δικό μας «εγώ» και να προβληθούμε μέσω αυτών.
Χρειάζεται να δουλέψουμε τα «ναρκισσιστικά» μας στοιχεία, που μας οδηγούν να θέλουμε να προβαλλόμαστε μέσω του παιδιού μας.

Αν δουλέψουμε με τον εαυτό μας, ή με τη βοήθεια κάποιου ειδικού ψυχικής υγείας τα παραπάνω, θα αποβάλλουμε την εμμονική μας ανάγκη για εξαιρετικές σχολικές επιδόσεις του παιδιού μας και έπειτα,  θα είναι υπό διαχείριση το άγχος που μας διακατέχει.
Αν το δικό μας άγχος είναι υπό διαχείριση, τότε θα μπορέσουμε να δούμε εναλλακτικές επιλογές.
Θα μπορέσουμε να δούμε ότι οι σπουδές δεν είναι μονόδρομος επιτυχίας.
Θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε το παιδί μας να αντιληφθεί την κλίση του, τα ενδιαφέροντα του και να προσδιορίσει / ορίσει το όνειρο του.
Αν βρει το όνειρο του, τότε θα θελήσει να υπερπηδήσει τα όποια εμπόδια, για να το επιτύχει.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την εύρεση κινήτρου.
Αν το κίνητρο και το όραμα βρεθεί και αν και το ταξίδι προς την επίτευξη του όποιου στόχου, μπορεί να γίνει σχετικά ευχάριστο, με την εύρεση ενός καθηγητή που θα βοηθήσει το παιδί μας να αγαπήσει τη γνώση και να βγάλει και  εμάς από τη δυσάρεστη θέση να παίζουμε το ρόλο του «δασκάλου» και να χαλάμε την όποια σχέση με το παιδί μας, τότε οι συνεχόμενες συγκρούσεις με το έφηβο παιδί μας, θα μειωθούν. Κα αν δούμε τον εαυτό μας να μην μπορεί να οδηγήσει το παιδί ώστε να αντιληφθεί την κλίση του, ας μη διστάσουμε να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό που θα το βοηθήσει να αποβάλλει το έντονο στρες και να υπερνικήσει την όποια ραθυμία το οδηγεί στην απραγία και στην έλλειψη στόχων.
Ας πάψουμε να δηλητηριάζουμε την ιερή σχέση μεταξύ μας, που τόσο έχει ανάγκη το παιδί για την ψυχική του ισορροπία και ας απευθυνθούμε στους ειδικούς.

Μην ξεχνάμε ότι η εφηβεία είναι μια μοναδική περίοδος του παιδιού μας, που μας «αναγκάζει» να σκύψουμε κι άλλο στην καλλιέργεια του εαυτού μας και στη δική μας αυτογνωσία, ώστε το παιδί μας να αποτελέσει για άλλη μια φορά ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Ελευθερία Καπετανάκη  – Δασκάλα – Ψυχολόγος